Czerwiec 2017

Siemczyno - Pałac (video), Czaplinek - kościół / "Sławogród", Stare Drawsko - ruiny zamku Drahim (video), Borme Sulinowo - ruiny willi generała Guderiana (video) / ruiny kasyna oficerskiego (video)

Siemczyno - Pałac rodu von Gotz z XVIII w.

Jeden z ciekawszych i lepiej zachowanych barokowych pałaców na Pomorzu Zachodnim. Należy do pereł architektury na całym Pojezierzu Drawskim. Otoczony malowniczym parkiem pałac wybudował Hening Berndt von der Goltz w latach 1722-1726 w stylu barokowym. Budowa pałacu w Siemczynie trwała 4 lata i pochłonęła 9 tysięcy talarów. W efekcie powstała rezydencja na kształt posiadłości francuskich, z rozległym ogrodem i parkiem. W XVIII w. Siemczyno znalazło się na trasie przemarszu wojsk uczestniczących w Wielkiej Wojnie Północnej (1700-1721) i Wojny Siedmioletniej (1756-1763). Wieś była najeżdżana i plądrowana przez wojska: szwedzkie, polskie, saksońskie, rosyjskie i kozackie. W roku 1793 dobra siemczyńskie przechodzą w ręce Heinricha Augusta von Arnim. Na początku XIX w. kolejny raz pałac zostaje obrabowany przez maszerujące przez wieś na Rosję wojska napoleońskie. Na przełomie wieków XIX/XX dobra siemczyńskie maja różnych właścicieli, by w końcu stać się własnością Maschy i Hartwiga von Bredow (1907). Przywrócili oni pałacowi dawną świetność. Na początku 1945 r. większość mieszkańców, w tym rodzina von Bredow, uciekła przed zbliżającym się frontem w głąb Niemiec. 4 marca 1945 r. do wsi dotarły sprzymierzone armie. Rosjanie postanowili zamienić pałac na szpital wojskowy. Wyposażenie pałacu zostało wówczas w większości zrabowane lub zniszczone. Przez 5 kolejnych lat trwały systematyczne grabieże arystokratycznego majątku, które zostały przerwane dopiero w 1950 r. To właśnie wtedy utworzono w tym miejscu szkołę podstawową, która wraz z ośrodkiem kolonijnym funkcjonowała do 1985 r. W latach 90. z wcześniejszej świetności siemczyńskiego pałacu pozostały jedynie nieliczne detale.

Pod koniec ubiegłego stulecia pałac został wykupiony przez obecnych właścicieli, którzy rozpoczęli remont i dostosowywanie całej posiadłości na potrzeby ośrodka konferencyjno-wypocznkowo-muzealnego. Dawne budynki folwarczne i stajnie z przełomu XVIII i XIX w. mieszczą dziś hotel, salę koncertową, restaurację i pomieszczenia konferencyjne. W piwnicach pałacu mieści się otwarte 1 maja 2019 r. Interaktywne Muzeum Baroku

Budowla pałacu składa się z trzech zasadniczych części. Wszystkie części budowli są podpiwniczone. Goltzowie wznieśli pałac z ogromnym rozmachem, zgodnie z kanonami ówczesnej mody. Poza funkcją mieszkalną pałac miał też reprezentacyjny charakter. Ciekawostkę stanowi fakt, że od strony parku budowla pałacu wyposażona była w zewnętrzne schody rozchodzące się w połowie kondygnacji na boki, o czym świadczą ślady oporów arkad. Fragment do dziś zachowanych schodów zewnętrznych pochodzi z 1900 r. Mówiąc o Siemczynie nie sposób pominąć zabytkowego, ponad 3-hektarowego parku, który wraz z osobliwą aleją grabową od ponad 200 lat towarzyszy pałacowi. O jego XIX-wiecznej świetności świadczy ok. 400 drzew. Założenie parkowo-pałacowe w Siemczynie jest jednym z niewielu zachowanych do dziś barokowych założeń ogrodowych w północno-zachodniej Polsce. Jest miejscem, w którym można odnaleźć żywą historię w postaci elementów architektury (zespół dworsko-folwarczny) i zieleni (park).

Czaplinek - kościół św. Trójcy z XIV w.

Kościół Świętej Trójcy w Czaplinku. Świątynia nazywana jest przez mieszkańców miasta „małym kościółkiem”. Budowla powstała na przełomie XIV i XV wieku na miejscu, gdzie zapewne stał drewniany zamek templariuszy i joannitów, a wcześniej słowiański gród, na wzniesieniu zwanym „Kazimierzowskim”. Wzniesiona jako przysadzista budowla z kamienia polnego, posiada cechy stylu gotyckiego z elementami romanizmu. Jednak wielokrotne odbudowy po pożarach spowodowały zatarcie pierwotnej formy. Kościół jest bez wieży. Istniejąca wcześniej, spaliła się w 1725 roku i nie została odbudowana. Jedyny używany XVIII-wieczny dzwon świątyni umieszczono w drewnianej dzwonnicy kozłowej. Inne, nieużywane dzwony wyeksponowano na uboczu pod wiatą. We wnętrzu świątyni znajduje się unikatowy ołtarz baldachimowy w stylu barokowym. Obok ołtarza znajduje się zbudowana w 1823 roku drewniana ambona w stylu klasycystycznym. Nad wejściem głównym są umieszczone zabytkowe organy Sauera o 7 głosach z XIX wieku.

Czaplinek - rekonstrukcja średniowiecznej warowni "Sławogród"

To współczesna rekonstrukcja średniowiecznego grodu zbudowana przez mieszkańca Czaplinka, pana Michała Ulińskiego. Odbywają się tu pokazy dawnych rzemiosł i pojedynki rycerskie, można szyć z łuku do celu i rzucać włócznią

Stare Drawsko - ruiny zamku joannitów "Drahim" z XIV w.

Pozostałości warownego zamku joannitów, wzniesionego w latach 1360–1366, w Starym Drawsku. Ruiny wpisane zostały w 1959 do rejestru zabytków.

W pierwszej poł. XIV wieku, na przesmyku między jeziorami,joannici wznieśli najpierw drewnianą warownię.

Zamek murowany zwany Drahim zbudowano w latach 1360-1366. Zamek miał plan prostokąta o bokach 41 x 46,5 metra. Budynek mieszkalny dostawiony był na całej długości południowej kurtyny muru, posiadał trzy kondygnacje. Można się domyślać, że w przyziemiu znajdowało się więzienie i pomieszczenia gospodarcze, na pierwszym piętrze - pomieszczenia mieszkalne i gościnne, a najwyżej - magazyny i spichrze. Naprzeciwko niego w północnym murze znajdował się wjazd do zamku. Oprócz głównego wjazdu istniała też niewielka furta w zachodnim murze, wychodząca wprost na trakt biegnący przez przesmyk. Zamek posiadał od północy niewielkie przedzamcze.

W 1368 roku Kazimierz Wielki przyłączył do Polski również Stare Drawsko, jednak dotychczasowi właściciele pozostali na nim jako lennicy. Joannici nie poddawali się polityce polskiej, w związku z czym Władysław Jagiełło w 1407 roku odebrał im zamek i uczynił w nim siedzibę starostwa grodowego. Zamek był kilkukrotnie przebudowywany w okresie istnienia tu starostwa. W latach 1628-1632 starostą na Drahimiu był Jan Sędziwój Czarnkowski, z tego okresu pochodzi pierwszy dokładny opis zamku. Od 1657 roku należał do władców Brandenburgii, najpierw jako zastaw, potem przeszedł ostatecznie na ich własność. Oni to w drugiej połowie XVII wieku zmodernizowali fortyfikacje zamkowe i otoczyli założenie ziemnymi fortyfikacjami z bastejami na narożach.

Pożar obiektu w 1758 r. wywołany obroną płk. Cosela przed atakiem kozackim gen. Denikoffa (wojna siedmioletnia) rozpoczął okres gwałtownego upadku dawnej zakonnej siedziby. Jeszcze pod koniec XVIII w. w zamku mieściły się biura pruskiego, podatkowego urzędu ziemskiego. W 1784 r. dokonano rozbiórki części zniszczonych murów, z przeznaczeniem na materiał budowlany pobliskiego kościoła (dziś: pw. Wszystkich Świętych). W granicach Polski zamek znalazł się ponownie po drugiej wojnie światowej. Najpierw został przebadany, potem, w latach 1963-1968 zabezpieczony przed dalszymi zniszczeniami. Obecnie jako malowniczo położona trwała ruina udostępniony jest do zwiedzania turystom.

Ruiny zamku drahimskiego stanowią wartość dziedzictwa kulturowego epoki średniowiecza. Zamek jest przykładem osobliwego budownictwa zakonnego joannitów, który był charakterystyczny dla wszystkich, spotykanych budowli na Pomorzu.

Borne Sulinowo - ruiny willi generała Heinza Guderiana

Reprezentacyjna willa dla odwiedzających garnizon gości i wysokich rangą oficerów. Jeden z najpiękniejszych budynków na terenie dawnego poligonu Gross Born zbudowany przez Niemców w latach 30-tych XX wieku. Obiekt położony na niewielkim pagórku, otoczony sosnowym lasem, z drogą dojazdową.Odbiegający architektonicznie od reszty militarnych zabudowań, bogato zdobiony budynek był miejscem zakwaterowania generała Heinza Guderiana. Pod jego dowództwem dywizja pancerna wyruszyła z garnizonu Gross Born (Borne Sulinowo) do ataku na Polskę we wrześniu 1939 r. Bywali tu także inni głównodowodzący wojsk III Rzeszy.

Po wojnie pomieszczenia willi zaadoptowano na przedszkole,do którego uczęszczały dzieci pracowników i żołnierzy stacjonującej w mieście radzieckiej jednostki wojskowej.

Od pożaru w 1990 r. budynek zaczął stopniowo popadać w ruinę. Sytuacja ta nie zmieniła się po wyjeździe jednostki wojskowej i  przejęciu obszaru garnizonu БОРНЕ СУЛИНОВО (BORNE SULINOWO) przez władze polskie w 1992 r. Obecnie własność prywatna.

Borne Sulinowo - ruiny kasyna oficerskiego

Zbudowany przez Niemców w latach 1934 – 36 reprezentacyjny budynek garnizonu Gross Born. Mieściły się w nim sale wykładowe szkoły artylerii armii niemieckiej – Wehrmachtu. Szkolono tu m.in. oficerów i podoficerów stacjonujących w mieści jednostek pancernych gen. Guderiana. W części budynku od strony jeziora było tu kasyno oficerskie, a wszystkie oficjalne uroczystości odbywały się w okazałej sali widowiskowej. Ulica, przy której się znajduje nosiła wtedy nazwę Kasino Strasse.

W „okresie radzieckim” historii miasta (1945 – 1992) obiekt nosił nazwę „Garnizonowy Dom Oficerów” i pełnił funkcję centrum kulturalnego miasta. Było tu: kino, teatr, sala koncertowa, dyskoteka, siedziba lokalnej telewizji transmitującej m.in. programy z Moskwy. Od strony jeziora była restauracja. Na oficjalnych uroczystościach i akademiach w murach budynku gościli głównodowodzący armii „Układu Warszawskiego”.

Po wycofaniu się armii radzieckiej z naszego kraju obiekt znalazł prywatnego właściciela. Niestety rozpoczęty remont przerwał pożar, który wybuchł 1 lutego 2010 r. Runął wówczas dach sali koncertowej.

Na początku 2021 r. Dom Oficera wraz z blisko trzyhektarową działką nad jeziorem Pile w Bornem Sulinowie wystawiono na sprzedaż.. Budowla jest objęta ochroną konserwatora zabytków, a teren – zgodnie z zapisami planu zagospodarowania przestrzennego - przeznaczony pod usługi turystyczne. Nieruchomość wylicytowały osoby fizyczne.